تاریخچه آلوئه‌ورا

آلوئه ورا توسط George Ebers در سال 1892 در یک نسخه پاپیروس مصری که مربوط به 3500 سال قبل از میلاد مسیح بود و به عنوان مرجعی از درمانهای گیاهی مصریان مورد استفاده قرار میگرفت کشف شد نسخه های اصلی از این سند در دانشگاه لایپزیک آلمان نگهداری می شود.قدیمی­ ترین سند که در آن به آلوئه­ ورا اشاره شده است غار نوشته­ ها و ظروف معابد باستانی مصر می­باشند که مصریان باستان برای مومیائی کردن شاهزادگان خود از آن استفاده می­کردند و همچنین در افسانه­ های به جا مانده از مصر باستان آمده است که آلوئه­ ورا گیاه جاودانگی نام داشت. در افسانه های به جای مانده از مصر باستان آمده است که آلوئه گیاهی چنان گرامی بوده که افراد برای حضور در مراسم پس از مرگ یک فرعون باید تحفه ای از برگ های آلوئه ورا تقدیم می کردند.داستان هایی نیز درباره استفاده کلئوپاترا از آلوئه ورا، عسل و شیر برای حفظ زیبایی افسانه ای او گفته می شود.کلئوپاترا ملکه مصر پوست خود را هر روزه با آن ماساژ می داد که از شر آفتاب مصر در امان باشد وحتی مصریان آنرا برای مومیائی مردگان خود بکار می بردند .در کتاب مقدس نام این گیاه به کرات آمده است .

اما مصریان باستان تنها ملتى نبودند که آلوئه ورا را مى شناختند براساس منابع قدیمى ارسطو یکى از طرفداران بسیار معتقد خواص آلوئه ورا بوده است.او رایزن الکساندر کبیر نیز بوده است.قدر و ارزشی که او برای آلوئه ورا قائل بود چنان بوده است که در سال ۳۳۳ قبل از میلاد الکساندر را متقاعد کرد جزیره سوکوترا در اقیانوس هند را تصرف کند. این جزیره به دلیل رویش آلوئه در آن شهرت داشت و در آن زمان برای درمان زخم های سربازان در سپاه الکساندر از آلوئه ورا استفاده می شد.

در قرن اول میلادی، Dioscórides ، پزشک یونانی،که همراه ارتش نرون بود، در مجموعه گیاهان یونانی ،استفاده های آرایشی و دارویی آلوئه ورا و خصوصیات آن را بطور وسیعی تشریح کرده است. در بخش 23 کتابش ،اشاره به آلوئه و تعیین ویژگیهای اصلی آن کرده است.عربها،مصرف کنندگان پرمقدار آلوئه،آن را به میادین جنگی می بردند و هنگامی که نهایتا آنها کشت و کار گسترده آن را رها کردند،زمانی بود که آنها تلاش کردند به سمت شمال اروپا حرکت کنند،جایی که گیاه نمی توانست در زمستان سرد حفظ شود. مشکل نگهداری از گیاه آلوئه سبب شد که خواص آن فراموش شود و این فراموشی منجر به جایگزینی دیگر داروها شد. در قرن 16میلادی،گیاه تحت نام آلوئه،در بخش وسیعی از ایتالیا عمومیت یافت و در باغات کشت می شد. در دوران اعراب ،ابتدا در مالاگا و بزودی در اندلس( اسپانیا) ،علاقمندان تکثیر گیاهان دارویی از آلوئه موجود استفاده کردند. در قرون وسطی،استفاده از آلوئه، محدود به صمغ خشک آن با مقادیر زیادی آلوئین بود که شفا بخشی و خصوصیات باکتریایی آن رااعطا می کرد . در جزایر قناری، آلوئه ورا ،گیاهی بود که بطور بومی می رویید ، داروهای فریبنده آن بطور سنتی از دوران باستان استفاده می شد .

کتاب The Egyptian Book of Remedies   از کاربرد صبر زرد در درمان عفونتها، معالجه پوست و تهیه داروهای ملین سخن گفته است.جالینوس که از پزشکان بزرگ و مشهورترین پزشک یونانی مقیم روم بوده است اعتقاد داشت از آن جا که آلوئه ورا خون را از قسمت های فوقانی (سر) به سمت قسمت های تحتایی (پاها) می راند از سکته های مغزی جلوگیری می کند.بازرگانان عرب، در قرن ششم بعد از میلاد، این گیاه را به آسیا آوردند، و اسپانیاییها آن را در قرن شانزدهم، از منطقه مدیترانه به برّ جدید (World New) بردند. در عصر جدید (1930) مصرف کلینیکی صبر زرد به منظور درمان التهاب پوست ناشی از اشعه ایکس آغاز شد.گاندی در طول روزه داریهای طولانی اش برای تحمل گرسنگی از این گیاه استفاده می کرده است .این گیاه برای مصارف خارجی و خوراکی قابل استفاده است .
نخستين بار مصرى ها اين گياه را براى درمان زخم ها، سوختگى ها و عفونت ها به كار مى گرفتند. پس ازآنها يونانى ها، اسپانيايى ها و آفريقايى به شيوه ها و منظورهاى مختلف از اين گياه استفاده مى كردند. آلوئه ورا در طب سنتي ۵ هزار ساله هندي، آيورودا نيز به همين ترتيب ارزشمند شمرده مي شود. تمدنهاي يوناني، رومي، آفريقايي، مايايي، سرخپوستان آمريكايي و چيني نيز آلوئه ورا را گرامي مي داشتند و مسلمانان هنوز هم در بسياري از نقاط جهان در بازگشت در سفر حج برگ هاي آلوئه ورا را بالاي در خانه هايشان آويزان مي كنند.از دهه 1930 به بعد تحقيقات علمى و وسيعى بر روى تركيبات و خواص دارويى اين گياه انجام شد و دريافتند ژل صاف شده اين گياه قدرت عجيبى در درمان زخم ها و سوختگى ها دارد.طب سنتی در دنیا و بالاخص در ایران رتبه ی کهن دارد. دانشمندان ایرانی در این علم در دنیا شناخته شده و مشهور می باشند که در میان آنها نام ابوعلی سینا طبیب عالیقدر ایرانی می درخشد. صبر زرد و خواص آن در طب سنتی ایران شناخته شده بود. چنان که در کتب معتبر پزشکی آن زمان همانند قانون ابن سینا و الحاوی رازی از آن نامبرده شده است و از خواص ضدالتهاب و التیام بخشی آن برای درمان جای زخم و جای ضربه استفاده   می گردیده است. بر اساس اظهارنظر سالخوردگان جزیره قشم، صبر زرد از سالیان طولانی در جزیره قشم وجود داشته است. در طی قرون گذشته این گیاه توسط بازرگانان و جهانگشایان به جزیره قشم حمل شده (به عنوان کمک های اولیه در کشتی) و با سازگاری با شرایط آب و هوایی قشم و به علت اثرات شفابخش آن به گیاه معجزه گر مشهور شده است.
آلوئه­ ورا در کتاب مقدس به کرات آمده است و پیامبران یهود به خواص این گیاه واقف بودن در زمان صدر اسلام پس از کوچ گروهی از بهبودیان به ایران واریته­ای از آن به جنوب ایران وارد شد که در حال حاضر در قبرستان یهودیان سورا واقع در جزیره قشم و در بخش بیابان شهرستان میناب در قبرستان­های روستاهای گروگ آثاری از این گیاه وجود دارد و مناطق ذکر شده آلوئه­ ورا را به نشانه محل خاکسپاری شخص متوفی روی قبرها می­کارند. برگزیدن نام صبر برای این گیاه احتمالاً از ایجاد آرامش و صبر برای بازماندگان متوفی می­ آید.صبر نام فارسی گیاه است و صرف نظر از مصارف درمانی، بومیان قشم آن را روی قبرها به نشانه ی ایجاد آرامش، و صبر برای بازماندگان و جاودانگی می کارند. به همین دلیل تراکم صبر زرد در گورستان قدیم شهر به قدری است که عملا قبرها را در بر گرفته است.